Druk op ENTER om te zoeken of ESC om te sluiten

Home > Kringloop bijzonder > Bijzondere mensen > Een gevaarlijk avontuur op weg naar vrijheid

Bijzondere mensen

Hier maken heel wat (vrijwillige) handen licht werk.

Handen van mensen met diverse achtergronden en culturen.
Stuk voor stuk met een mooi en uniek verhaal.
In de rubriek Bijzondere mensen maken we kennis met ze.
Zoals met Niran Hermez die 25 jaar geleden van Irak naar Nederland vluchtte.

Lees hieronder meer…

Een gevaarlijk avontuur op weg naar vrijheid

het verhaal van Niran Hermez (61)

Hier maken heel wat (vrijwillige) handen licht werk. Handen van mensen met diverse achtergronden en culturen.
Stuk voor stuk met een mooi en uniek verhaal. In de rubriek Bijzondere mensen maken we kennis met ze.
Hier het verhaal van Niran Hermez (61) die 25 jaar geleden van Irak naar Nederland vluchtte en nu echt gelukkig is.

Niran werkt ruim drie jaar met veel plezier bij de kledingafdeling van Kringloop de Kempen. Samen met haar gezin werd ze in hun Islamitische moederland vervolgd vanwege hun katholieke geloof. In 1996 moesten ze op de vlucht. Elke dag prijst ze zich gelukkig dat ze na een gevaarlijk en angstig avontuur samen met haar gezin voet op Nederlandse bodem zette. En… dat iedereen goed terecht is gekomen. Het geloof is voor Niran een stevige houvast, dat haar door moeilijke tijden heen helpt. Voor haar werkt dat écht.

Het is al 25 jaar geleden dat Niran naar Nederland kwam, dus alle details van dit avontuur staan niet even scherp meer op haar netvlies. Maar in het kort werd Niran en haar gezin voor veel geld via de dubbele bodem van een vrachtwagen naar Nederland gesmokkeld. Vier dagen lang zat ze daar verscholen onder benarde omstandigheden met haar toenmalige man, hun tweeling Sandy en Sally van 4 jaar en baby George van 8 maanden. “Alleen ’s nachts als het donker was, konden we er een paar uurtjes uit. Binnen stond een emmertje dat diende als toilet voor de kinderen”, beschrijft ze. “Het moeilijkste was nog wel om de kinderen stil te houden, om onszelf niet te verraden. Daarvoor moesten we af en toe letterlijk onze hand op hun mondjes houden. Het waren moeilijke en angstige dagen”, blikt ze terug. “Een gevaarlijk en spannend avontuur op weg naar vrijheid.”

Kinderprogramma’s

Over Nederland hadden ze veel goeds gehoord. Het was destijds nog niet zo druk met vluchtelingen en het was veilig. Bovendien werden vrachtwagens minder vaak gecontroleerd. “We hadden het dus gered en zijn na aankomst in Nederland naar Meppel gegaan waar woonruimte voor ons was. Binnen drie maanden hadden we een verblijfsvergunning en binnen zes jaar een paspoort”, vertelt Niran enthousiast. Ze zijn drie jaar in Meppel gebleven en belandden uiteindelijk in Veldhoven. “De vluchtelingenwet was destijds veel soepeler en zonder verplichte inburgering. Het Nederlands heb ik geleerd via mijn kinderen en kinderprogramma’s op tv.”

Omkopen

Ondanks dat alles zo op rolletjes liep, heeft ze in dat eerste jaar in Nederland alleen maar gehuild: “Ik was bang, verdrietig en maakte me veel zorgen over mijn ouders, broers en zus die waren achtergebleven. Misschien heb ik zelfs wel twee jaar gehuild, maar teruggaan naar Irak was geen optie. Het maakte ’t nog erger dat de communicatie zo moeizaam verliep. Dat kon alleen maar per brief , waarbij je maar moest hopen dat hij na een maand of zo, aankwam. Mijn moeder spaarde geld om de postbode om te kopen, zodat hij zeker zou zorgen dat haar brief in Nederland aankwam. Kun je je dat voorstellen? Nu what’s-app ik dagelijks met mijn kinderen en kleinkinderen die in Rotterdam en Australië wonen.”

Eigen baas

Niran, die van huis uit administratrice is maar daar geen werk in kon vinden, bleef thuis voor de kinderen. In 1998 werd haar vierde kindje geboren: Elia. In 2009, kwamen tot haar grote blijdschap drie broers naar Nederland. Verder heeft ze nog een broer in Australië en een zus in Californië. Iedereen was toen veilig. Haar ouders zijn wel altijd in Irak gebleven, en zijn inmiddels al lang overleden. “Op jonge leeftijd, op hun 64e en 66ejaar. Van de stress en het slechte eten daar”, vermoedt Niran. Waar het nodig is en waar ze kan, helpt ze haar familie met koken en poetsen. Ze was zelfs een jaar in Amerika samen met de kinderen om voor haar zus te zorgen die heel ziek was.
Ongeveer 8 jaar geleden is Niran gescheiden. “Voor mij was dat een hele opluchting. Arabische mannen zijn de baas over vrouwen. Nu ben ik mijn eigen baas. Om die reden hebben mijn dochters ook geen Arabische man”, lacht ze.
In Nederland voelt Niran zich helemaal thuis. “De mensen zijn heel aardig. Zoals mijn buurman hier in Veldhoven die zijn hulp altijd aanbiedt als het nodig is.”

Fijne plek

Voordat ze bij Kringloop de Kempen kwam deed ze vrijwilligerswerk bij de senioren van Merefelt. Ze deed dat drie jaar lang met veel plezier. “Maar de dood was altijd dichtbij. Dat vond ik zo verdrietig. Daar kon ik op een gegeven moment niet meer tegen.” Toen maakte ze de overstap naar Kringloop de Kempen in Veldhoven, waar ze op de kledingafdeling terechtkwam. En daar is iedereen heel blij mee. “Het is hier zo’n fijne plek. Mijn werk is afwisselend, ik heb leuke collega’s en William, mijn baas, is echt een hele fijne, opgewekte en goede man”, klinkt Niran enthousiast. Ze is er elke maandag- en vrijdagochtend en je kunt volgens William altijd op haar rekenen en ook altijd iets aan haar vragen. “Als het mogelijk is, zou ik hier willen werken zolang ik maar kan.”

Heel gelukkig

Haar kinderen zijn intussen groot, hebben gestudeerd en zijn goed terechtgekomen. Ze heeft drie kleinkinderen en de vierde op komst. Alles gaat goed met ze. Dat zijn de zoete vruchten van zo’n ingrijpend vluchtavontuur. Als rode draad heeft Niran haar geloof. Ze ervaart daar veel steun van. De balans opmakend concludeert ze: “Eigenlijk ben ik nu heel gelukkig!”

Terug naar overzicht

ook als vrijwilliger aan de slag bij Kringloop de Kempen

klik dan hier om onze vacatures te bekijken