Samen met haar man leefde Jitske heel bewust. Ze verloor hem in 1990. Er werd en wordt in huize Wassenaar weinig weggegooid en veel hergebruikt. Ze hoopt dat meer mensen zo gaan leven. “Neem nou de smartphone waar schaarse grondstoffen in zitten. Laat die repareren in plaats van steeds een nieuwe kopen. Lever hem anders op zijn minst in”, klinkt ze resoluut. Niet voor niks ook dat ze in de Milieugroep Veldhoven zat. “Onze laatste actie was kurken verzamelen voor kurken zolen”, blikt ze terug. “en onze laatste daad was om in 2000 aansluiting te vinden bij Kringloop de Kempen (toen Stichting Kringloop Veldhoven). Daar hebben we echt goed aan gedaan.”
Jitske is altijd heel actief en betrokken bij zaken die er toe doen. Ze heeft bijvoorbeeld van 1989 tot 1998 in de raad gezeten voor een plaatselijke partij. Haar drijfveer: balans en verbinding maken tussen Veldhovenaren en de politiek.
Partner in crime
Jitske is gek op boeken, dus het was logisch dat ze bij haar start hier voor de boekenafdeling koos. “In de begintijd kregen we een paar gulden vrijwilligersvergoeding. Daar kochten we meteen boeken voor.” Met ‘we’ doelt ze op collega Marijke Sprokkereef, die er ook al vanaf het begin is. We zijn klein begonnen in een stoffig kantoortje. Nu zetelt de afdeling in een grote ruimte op de bovenetage en zijn ze met negen personen: Marijke (83), Angeline (80 jaar), Lynn, Christy, Ernst-Jan, Paul, Liesbeth en Peter.
“We zijn er natuurlijk niet allemaal tegelijk. Maar van boeken houden we allemaal. Daarin ben ik al vanaf het begin vooral partner in crime met Marijke, en nog steeds. We wisselen echt dingen uit over boeken. We wonen dicht bij elkaar en drinken geregeld samen koffie.”
Stiekem lezen
Jitske leest echt heel veel boeken. Alsof ze iets in te halen heeft. “Ja”, lacht ze: “want als kind mocht ik dat niet. Als ik zat te lezen zei mijn vader: ‘heeft je moeder niets te doen voor jou?’ Lezen was voor de zondag. Mijn moeder las ook heel graag. Uit haar vrouwenblad ‘Moeder’ las ik stiekem, hoewel dat niet voor kinderogen bestemd was.”
Sokken stoppen
Hoewel Jitske wel de ambitie had ‘iets’ te worden, zat dat er niet in. Als jongste uit een gezin van negen kinderen, moest ze thuisblijven om haar moeder te helpen. “Maar uiteindelijk ben ik toch geworden wat ik altijd wilde, namelijk naailerares.” Ze gaf jarenlang naailes in Eindhoven. Maar als je destijds ging trouwen, kreeg je ontslag. Daarna kreeg je eventueel een tijdelijke aanstelling. “Dat lukte ook bij mij. Zo kon ik dat nog even rekken.” Toen de kinderen kwamen viel ze wel eens in. Daarna gaf ze in de avonduren naailes aan gezins- en bejaardenverzorgsters in spé. Ze leerde hen herstelwerk en de kunst van het sokken stoppen.”
